River Kwai

Lieve allemaal,  


Vanmorgen om 6.00 verlaten we met de bus Suthokhai. De meeste zijn nog wat moe dus het is stil in de bus want het meerendeel slaapt. Na zo'n ruim twee uur rijden maken we een tussenstop en kopen we wat boodschappen zoals drinken en eten.   Wij zorgen ervoor dat we voldoende koeken en chips hebben want het eten bestaat net als vorig jaar uit rijst, noedels, bami, kip en dit twee keer op een dag. Iedereen van de groep heeft ondertussen al een keer last gehad van zijn buik behalve Gerard ( die eet alles maar is dit eten gewend en komt vaker in Thailand ) en wij. Als er geen friet aanwezig is bestaat ons eten uit rijst, soms soep, meloen en heel soms mihoen. Het eten is vaak erg gekruid en vet en het ziet er ook niet zo heel erg smakelijk uit.  

Na de stop verteld onze reisleider dat de mensen hier niet meer uitgehuwelijkt worden. Alleen bij de rijke families wil het nog weleens voorkomen dat ze de kinderen wel een bepaalde richting in proberen te sturen. Als er een huwelijk plaats vind dan mag iedereen uit het dorp komen. Iedereen neemt ook iets mee afhankelijk van hoe rijk je bent. Dit kan zijn van het schenken van fruit, dieren, huizen etc. De ceremonie bestaat uit het officiele gedeelte en daarna met elkaar eten. Zodra iedereen klaar is met eten word er opgeruimd en gaat iedereen naar huis.  

Onze tweede stop is tevens de lunch en is bij Kanchanaburi, de provinciehoofdstad aan de River Kwai. Na de lunch lopen we over de spoorwegbrug, over de River Kwai. Wij vinden 15 minuten lopen in de hitte al erg vermoeiend, dus moet je nagaan hoe het voor de krijgsgevangenen tijdens de 2e wereldoorlog was toen de brug gebouwd moest worden. De Japanners wilde dat deze spoorwegverbinding er kwam tussen Birma en Thailand. We bezoeken ook het museum en de erebegraafplaats. Er zijn in het totaal tijdens de aanleg tienduizende krijgsgevangenen en dwangarbeiders overleden aan ziekte, ondervoeding en vooral de wrede behandeling door de Japanners. Er zijn van de tienduizend overledenen 3.000 Nederlanders overleden. Erg raar is het dat er wel een begraafplaats voor  de omgekomen militaire van alle andere landen is maar niet voor de omgekomen militaire uit Azie.  

Na dit bezoek rijden we met de bus naar het station. We maken een rit over de dodenspoorlijn dwars door de natuur. Dit is echt heel erg mooi. Vooral het stuk wanneer we over de brug, over de River Kwai rijden. Helaas duurt de treintocht maar een half uur.  

Liefs Bianca en Rachel